Ana rahmine düştüğün andan itibaren çevrendekiler tüm hayatını şekillendirmeye başlarlar. Daha sen birkaç haftalıkken isminin ne olacağına karar verirler. İlk adımlarını atmaya başladığında hangi okullarda okuyacağın bellidir artık. Ağzından ilk sözcük dökülür dökülmez mesleğin de seçilmiştir. Artık bundan sonra senin üzerine düşen vazife, başkaları tarafından sana biçilmiş olan bu hayatı eksiksiz yerine getirmektir sadece.
Bu illüzyon içinde sen hayatını yaşarken, tüm gerçekliklerden uzaklaşmış, hipnotize olmuş ve sana sunulan bu sahte dünyaya inanmış olursun. Bu öylesine bir inançtır ki, artık bu yaşamın dışındaki bir yaşamı kabul etmez, reddedersin, nefesin tükenene kadar bağıra çağıra savunursun.
Bu sahte yaşam içinde bir takım sana dayatılan, güya "mutlu olmak istiyorsan" sloganlı ama aslında tam tersine, senin mutluluğunu sömüren bir takım tuzakların içine düşersin farkına bile varmadan. Toplum içinde statü sahibi olmak uğruna, sana empoze edilen okullarda okursun, yüksek maaşlı işlerde çalışmayı hayal edersin.
Ve bir gün, o sıcak ilkbahar sonrasında havaya attığın kepin daha yere düşmeden, patronunun bile kim olduğunu bilmediğin bir işte kendini çalışır bulursun. Kazanacağın ilk üç kuruş para ile de yaşamın boyunca senden çaldıkları mutlulukları geri alabilmek için yeni kıyafetler alırsın (tek tip), bir otomobil alırsın (sanki ihtiyacın varmış gibi), iki haftalık paket tatil programları satın alırsın (eve döndüğünde o iki hafta boyunca ne yaşadığını bile anlamadığın)...
Adına "kaliteli yaşam" dedikleri tüm bu şeyler saçmalıktır. Anlamsızdır. Benliğin yitirilmesidir. Sistematik bir biçimde bireyin toplum ve ekonomi karşısında köleleştirilmesidir. Ne acıdır ki bunun farkına bile varamadan ölür çoğu kimse.
Oysa bunların hiçbirine ihtiyacın yok. Aidiyet duygusu sana sonradan aşılanmış bir zehirdir. Cebinde insani ihtiyaçlarını karşılayacak parandan fazlasına ihtiyacın yok. Yatlara, katlara, arabalara ihtiyacın yok. Seni sen yapan şey paranla satın alabildiklerin değil. Parayla bilgeliği satın alamazsın. Parayla ruhunu özgürleştiremezsin.
Kendini bir topluluğa, bir gruba, bir ırka, bir şehre, bir ülkeye, bir devlete ait hissetmene gerek yok. Bir yere ait olma zorunluluğu senin hareketlerini kısıtlar. Tek başına yürüyemezsin, tek başına düşünemezsin.
Bu yaşadığının "hayat" olduğunu sanıyorsan çok büyük bir yanılgı içerisindesin. Hayat, cam plazaların içindeki ofislerde değil. Hayat, süper marketlerin reyonlarında teşhir edilmiyor. Hayat, kullandığın arabanın kaputunun altında değil. Hayat, şuursuzca televizyon kanalları arasında gidip gelmek ya da internette o siteden bu siteye tıklamak arasında gizli değil.
Hayat, şu an oturduğun şehrin çok dışında. Hayat, ormanın, doğanın içinde. Hayat, rüzgarda savrulan ağaçların yapraklarındaki hışırtıda. Hayat, hayvanların ürkek bakışlarında. Hayat, nehrin güçlü akıntısında. Hayat, ıssız bir çölün tam ortasında. Hayat, yüksek bir dağın zirve noktasında.
Hayat dışarıda! Gerçek orada, seni bekliyor...
(Görsel : Onur Diribaş - Into The Wild)
(Müzik : Eddie Vedder - Society - Music for the Motion Picture Into the Wild)
